Να πάρεις διαζύγιο, να φύγεις, να τον στείλεις στην μάνα του, είναι άχρηστος, έχει ψυχολογικά προβλήματα, δεν φταις εσύ, αυτός φταίει… Και άλλα τέτοια σχόλια συνοδεύουν μεγάλο αριθμό αναρτήσεων στο facebook όταν κάποιος αποφασίζει να εκθέσει τα προσωπικά ή οικογενειακά του προβλήματα στον διαδικτυακό ανώνυμο άγνωστο κόσμο. Δεκάδες αναρτήσεις καθημερινά περιγράφουν με πάσα λεπτομέρεια ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ζευγαριών ,σχεδόν πάντα χωρίς την συγκατάθεση του συντρόφου. Πως μπορεί να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος αυτό όταν αντιληφθεί;
Άντε και αυτός που γράφει με ψεύτικο προφίλ δεν εκτίθεται, λίγες αυτές οι περιπτώσεις. Είναι δυνατόν να εκθέτεις τα του οίκου σου με ονοματεπώνυμο; Πόσο ώριμο μπορεί να είναι να αναζητάς την λύση του προβλήματος σου στις γνώμες αγνώστων; Πως ξεπερνάς συνειδητά το όριο της αυστηρής ιδιωτικότητας δημοσιεύοντας τα σεξουαλικά προβλήματα του συντρόφου σου; Ξεπερνώντας όμως την απόφαση αυτή άλλωστε είναι επιλογή ενήλικου ανθρώπου που θεωρητικά αναλαμβάνει την ευθύνη , στέκομαι στην συμβουλή. Διαζύγιο!!!Διαζύγιο!!! Διαζύγιο!!! Μια λέξη δύσκολη, απαραίτητη κάποιες φορές δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά διατυπώνεται πλέον με τόση ευκολία σε κάθε περίπτωση που τρομάζει. Είναι μόδα; Λόγω απουσίας πλέον του στιγματισμού που επικρατούσε σε προηγούμενες δεκαετίες και ορθής απενοχοποίησης του όρου, είναι εύκολη απόφαση;
«Να μην γράφουν, να μην απαντάμε» έγραψε πρόσφατα με αγανάκτηση μια κυρία όταν κάποια άλλη τόλμησε να ρωτήσει πως απαντούν σε τόσο προσωπικά θέματα με περισσή ευκολία.
Μου φαντάζει ιδιαιτέρως τρομακτικό να μην έχω δίπλα έστω ένα αληθινό άνθρωπο να του πω το πρόβλημα μου, να μπορεί να με αγγίξει, να με παρηγορήσει ,να μου πει την γνώμη του και να στρέφομαι σε αγνώστους. Για μένα σημαίνει ότι χάσαμε την ουσία της επικοινωνίας ,την αλήθεια της ανθρώπινης επαφής. Αν δεν ισχύει η σκέψη μου γιατί τότε δεν συζητάμε τα προβλήματα μας με ανθρώπους δικούς μας αλλά η γνώμη η δικιά μου ή η δικιά σου-άγνωστων δηλαδή ανθρώπων, είναι περισσότερο σωστή; Κρυβόμαστε από τον περίγυρο μας να μην μάθει ώστε να μας θεωρεί την σουπερ ευτυχισμένη οικογένεια σαν την διαφήμιση του βιταμ ένα πράγμα; Φοβόμαστε περισσότερο να «εκτεθούμε» στον περίγυρο από τους χιλιάδες αγνώστους του facebook;
Δείτε επίσης: Ο Ψεύτικος Κόσμος των Social Media
Από την άλλη πόσο εύκολα συμβουλεύουμε κάποιον να διαλύσει τον γάμο του; Ποια είναι η μαντική ιδιότητα που μας δίνει το δικαίωμα να δικάσουμε ή καταδικάσουμε την άλλη πλευρά που δεν γνωρίζουμε; Θα μπορούσε να έχει εφαρμογή το γνωμικό με την αλεπού και την κολοβή ουρά; Στις περισσότερες απαντήσεις αναφέρεται η έκφραση «ευτυχισμένη μαμά, ευτυχισμένα παιδιά», ο ευτυχισμένος μπαμπάς πουθενά… Ο σύζυγος-σύντροφος αφήνεται βορά στα σχόλια ανθρώπων που ούτε φυσιογνωμικά δεν τον γνωρίζουν, ανθρώπων που κρίνουν την συμπεριφορά του, τις συνήθειες του, τις απόψεις και τις αντοχές του. Οι άγνωστοι του facebook ενημερώνονται για την μάνα, τον πατέρα, και το σόι του ολόκληρο, βγάζουν γνωματεύσεις για την ψυχική του υγεία αλλά και τα παιδικά του χρόνια. Οι άγνωστοι του facebook τρυπώνουν στην οικογένεια του, εν αγνοία του, και συμβουλεύουν την γυναίκα του να πάρει τα παιδιά και να φύγει.
Το πιο τρομακτικό είναι ότι δεν έχεις το δικαίωμα να «συμβουλέψεις» κάτι διαφορετικό από την πλειοψηφία. Εάν υποπέσεις στο ατόπημα να προτείνεις στη θεματοθέτρια να δώσει χρόνο, να συμβουλευτεί κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας, πολύ δε περισσότερο να στραφεί προς τον δικό της εσωτερικό κόσμο για να εντοπίσει ή να βρει τα δικά της λάθη, δέχεσαι φαρμακερή κριτική. Στατιστικά πάντως τέτοιου είδους δημοσιεύσεις έχουν γυναικεία υπογραφή.
Στη φόρα τα προσωπικά μας λοιπόν που συνήθως αφορούν τον σύζυγο και την πατρική του οικογένεια. Εκτεθειμένα στα μάτια χιλιάδων αγνώστων και γνωστών, όμως καθώς αποδεικνύεται μικρός τελικά ο κόσμος του διαδικτύου, τα οικογενειακά, ερωτικά, επαγγελματικά μας καθημερινά προβλήματα, είτε προς άγρα συμβουλών, είτε προς επιβεβαίωση ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμάς ή άλλοι που περνούν ακόμα χειρότερα.
