Αναζητώντας μέρες τώρα θέμα γραφής το μυαλό μου αντιστεκόταν σθεναρά, αρνιόταν πεισματικά να συνεργαστεί. Σκόρπιες σκέψεις για δεκάδες θέματα το κατέκλυζαν καθημερινά αλλά τίποτα συγκεκριμένο που μπορούσε να μετουσιωθεί σε κείμενο. Έχοντας πάρει την απόφαση να τα παρατήσω, προς στιγμήν τα αυτιά μου έπιασαν παιδικές φωνές να καβγαδίζουν. Ε και θα μου πεις!!!Πότε σου δεν μάλωσες ως παιδί; Όχι δεν μου κίνησε αυτό την περιέργεια αλλά το λεξιλόγιο, αισχρές λέξεις από 11χρονα αγόρια που περισσότερο σε πεζοδρόμια συνοικίας κόκκινων φαναριών είχαν θέση παρά σε παιδικά στόματα.
Όμορφα, αθώα παιδικά προσωπάκια που έπαιρναν μορφή άγριου θηρίου κράζοντας ασχήμιες. Παιδιά που παίζουν μαζί κάθε μέρα για ασήμαντη αφορμή ταπεινώνουν και εξευτελίζουν το ένα το άλλο και μετά παίζουν ξανά μαζί σαν να μην τρέχει τίποτα. Όχι δεν φταίνε τα παιδιά, εμείς φταίμε σκέφτηκα. Που στην οργή πήγε η ευγένεια ;Που κρύφτηκε ; Και εμείς ;Εμείς γιατί την αφήσαμε; Γιατί καταντήσαμε τον ευγενικό άνθρωπο να τον θεωρούμε χαζό, μαλθακό,αδύναμο και ξεπερασμένο;
Όχι, δεν φταίνε τα παιδιά. Εμείς φταίμε που θεωρούμε την ψευτομαγκιά εξυπνάδα και την αγένεια δείκτη αυτοπεποίθησης. Δεν αργεί ο καιρός όμως που θα εισπράξουμε τα αποτελέσματα του παραδείγματος που δίνουμε, γιατί τα παιδιά είναι καθρέφτης μας και λειτουργούν με το παράδειγμα μας όσα λόγια και εάν λέμε.
Απλά καθημερινά μικροπράγματα… Πότε δώσαμε τελευταία φορά την σειρά μας σε μια έγκυο ή σε έναν ηλικιωμένο; Πότε σταματήσαμε τελευταία φορά σε διάβαση πεζών; Πότε σκεφτήκαμε ότι σε ώρες κοινής ησυχίας δεν ενοχλούμε; Πότε δαγκώσαμε την γλώσσα μας αντί να περιλούσουμε με κοσμητικά επίθετα τον διπλανό μας γιατί εμείς είμαστε οι σουπερ οδηγοί; Πότε σκεφτήκαμε τελευταία φορά πριν αποκαλέσουμε χοντρό ή βόδι τον κύριο της διπλανής ξαπλώστρας; Πότε βουτήξαμε την γλώσσα στο μυαλό πριν κολλήσουμε ταμπέλες στην κοπέλα με την μίνι φούστα;Πότε…Πότε…Πότε;;;Ποτέ!!!
Δείτε επίσης: Κάνω Αυτά Που Κοροϊδεύω
Στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης γινόμαστε δούλοι στην δικτατορία της αγένειας. Θεωρώντας ότι μεγαλώνουμε παιδιά με τσαγανό και αυτοπεποίθηση που δεν θα τα βασανίσει η τήρηση των καλών τρόπων. Και όχι δεν μιλώ για τον καθωσπρεπισμό ,την τυπολατρική άνευ ουσία ψευτο-ευγένεια, μιλάω για αυτό που βγαίνει αβίαστα από μέσα μας ή που θα έπρεπε να βγαίνει. Η άβουλη ευγένεια και η επιβαλλόμενη αγένεια βλάπτουν στον ίδιο βαθμό αυτόν που τις χρησιμοποιεί, δείχνουν άνθρωπο αδύναμο να αντιμετωπίσει τις διάφορες καταστάσεις. Συνεχίζοντας λοιπόν να ακούω τον καβγά των παιδιών σκέφτομαι ότι μάλλον χάσαμε το μέτρο, πιστεύοντας ότι πάμε μπροστά δώσαμε άλλοθι στην αγένεια μπερδεύοντας την με την ειλικρίνεια και την έκφραση των συναισθημάτων μας, σε έναν αγώνα να πετάξουμε από πάνω μας την ταμπέλα ότι διαιωνίζουμε την κοινωνική νόρμα των καλών τρόπων που θεωρούμε τόσο καταπιεστική όσο και αναχρονιστική. Επαναστάτες χωρίς αιτία μου κάνει όλο αυτό…
Αναζητώντας στο διαδίκτυο αποφθέγματα και για τις δύο περιπτώσεις εντόπισα ορισμένα αρκετά ενδιαφέροντα.
“Ο λεπτός και ευγενικός άνθρωπος φέρεται σαν να ‘χε μέσα του το νόμο. Έτσι κυριαρχεί στην παρέα, με τους καλούς του τρόπους και την ευγενική του συμπεριφορά.” (Αριστοτέλης)
“Υπερβολική ευγένεια είναι ψεύτικη λεπτότητα κι αληθινή λεπτότητα είναι έμφυτη ευγένεια. “
(Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό)
“Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της αληθινής ευγένειας, από αυτή που στηρίζεται βαθιά σε ηθικές αρχές.” (Γιόχαν Βόλφγκανγκ Φον Γκαίτε)
“Ο ευγενής άνθρωπος δίνει αξιοπρέπεια σ’ όλες τις πράξεις.” (Πλούταρχος)
“Να είστε πάντοτε ευγενείς. Προσέχετε, όμως, μήπως η ευγένειά σας φτάσει τα όρια την ανοησίας.” (Αν Λουίζ Ζερμέν ντε Σταλ)
“Περισσότερο από εξυπνάδα χρειαζόμαστε καλοσύνη και ευγένεια.” (Τσάρλι Τσάπλιν)
Δεν ξέρω; Σκέφτομαι μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τόσο τους τρόπους μας όσο και τις συμπεριφορές μας γιατί τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα μας, ένα πραγματικά θέλουμε, να μεγαλώσουμε μια καλύτερη γενιά ανθρώπων, εάν πραγματικά θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο;
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!!
