Πολλές ταινίες. Πολλές ταινίες έχει βγάλει αδερφάκι μου η Disney, όλες με την δική τους ιδιαιτερότητα και ομορφιά. Σαν λάτρης του animation και σαν παιδί της γενιάς του ’93, έχω περισσότερες ταινίες στο ενεργητικό μου και από τον D.W. Griffith. Το πρόβλημα είναι όμως, πως ενώ έχουν βγει τόσες πολλές , τελευταία ορισμένες λατρεύονται από το κοινό ενώ είναι σχετικά μέτριες και πως άλλες, πολύ καλύτερες είναι θαμμένες στο βούρκο! Παίρνω λοιπόν κι εγώ την πρωτοβουλία με το παρακάτω άρθρο να βγάλω από μέσα μου τον κριτικό κινηματογράφου που ανέκαθεν έκρυβα και να σας παρουσιάσω τις προσωπικές μου απόψεις για τα 4 πιο αδίκως θεοποιημένα έργα της Disney.
1. Moana (Βαϊάνα), 2016
Η ιστορία μιας ιδιαίτερης νεαρής κοπέλας από την Πολυνησία που προσπαθεί να διώξει μια αρχαία κατάρα από το νησί της, που έχει προκληθεί από έναν ημίθεο. Αρχικά ήθελα να δω το έργο λόγω του υπερ ενθουσιασμού που είχαν εκφράσει η αδερφή μου και ο μπαμπάς μου, που το είχαν δει στο σινεμά. Η ταινία ήταν μετριότατη. Πέρα από τα υπέροχα γραφικά που διαθέτει κάθε μα κάθε ταινία animation τα τελευταία 10 χρόνια, μιας και το computer animation είναι η εύκολη λύση γι’ αυτούς που βαριούνται να το κάνουν με τον παραδοσιακό τρόπο, η υπόθεση θύμιζε υπερβολικά πολύ την ταινία Happy Feet (2006). Kαι στις 2 ταινίες, οι ιδιαίτεροι και εντελώς διαφορετικοί από τους υπόλοιπους της φυλής τους πρωταγωνιστές, προσπαθούν να σώσουν την χώρα τους από μία κατάρα που την καταδιώκει και ξεκινούν ένα μακρινό ταξίδι προκειμένου να βρουν την εστία αυτής της κατάρας. Μόνο που το Happy Feet δεν είναι της Disney και είναι πολύ πιο διασκεδαστικό και συγκινητικό από την Βαϊάνα. Πέραν αυτού, κριτικοί και κοινό έλεγαν και ξανα έλεγαν πως «είναι η πρώτη ταινία της Disney που διαδραματίζεται στην Πολυνησία». Φαντάζομαι όλοι ξεχνούν το Lilo & Stitch (2002) που διαδραματιζόταν στην Χαβάη και ήταν εξίσου ωραίο. Αχ…
2. Zootopia (Ζωούπολη), 2016
Σε μια πόλη ανθρωπομορφικών ζώων, ένα κουνέλι αστυνομικός και μια αλεπού απατεώνας δουλεύουν μαζί για να ξεσκεπάσουν μια συνομωσία. Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ήταν κακή ταινία. Η σωστή λέξη γι αυτή είναι «γλυκανάλατη». Μπήκα στη διαδικασία να τη δω επειδή μου αρέσουν οι αλεπούδες και τα κουνέλια. Βασικά όλα τα ζώα μου αρέσουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και αυτή η ταινία είχε ωραία γραφικά και σχετικά ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά πέρα από αυτό δεν είχε τίποτε άλλο που να με κάνει να πω ότι ναι, ήταν μια ωραία ταινία, αντάξια του Όσκαρ που πήρε (γιατί έχει πάρει Όσκαρ…). Είχε κάποιες καλές και αστείες σκηνές, αλλά δεν ήταν αρκετές για να ανατρέψουν την ροή της ιστορίας που ήταν φρικτά προβλέψιμη και κουραστική. Το μόνο που με ενθουσίασε ήταν το τραγούδι της Shakira ”Try Everything” , που μου τράβηξε την προσοχή στην αρχή και με ξύπνησε στο τέλος της ταινίας.
3. Cars (Τα Αυτοκίνητα), 2006
Η Pixar βγάζει αριστουργήματα. Το ξέρουμε όλοι αυτό. Δεν είναι δυνατόν όμως να λάβουμε στα σοβαρά την παραπάνω ταινία και τις συνέχειες της, όσο κύρος και αν της δίνει το όνομα ‘Pixar’. Ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που ονομάζεται Κεραυνός McQueen χάνεται στο ταξίδι του προς την Καλιφόρνια καταλήγοντας στο Radiator Springs, όπου βρίσκει την αληθινή έννοια της φιλίας και της οικογένειας. Ενδιαφέρουσα πλοκή αρχικά, δε λέω, δεν μπόρεσα όμως να αγνοήσω το συναίσθημα που μου προκαλούσε η ταινία κάθε λεπτό που περνούσε: ήταν μια ταινία για να διασκεδάσει όλους τους καημένους, βαριεστημένους μπαμπάδες ανά τον κόσμο, που τρέχουν τα πιτσιρίκια τους στο σινεμά κάθε φορά που έχει «παιδικό έργο». Να μην απολαύσουν κι αυτοί ένα «παιδικό» εργάκι; Το συναίσθημα αυτό το αντιλαμβανόμουν σε τόσο μεγάλο βαθμό, που ήμουν πεπεισμένη πως και οι δημιουργοί του συγκεκριμένου έργου ήταν κι αυτοί βαριεστημένοι μπαμπάδες, που θεώρησαν κουλ να κάνουν μια ταινία με ζωντανά αυτοκινητάκια που κάνουν κόντρες. Αν θέλω να δω αυτοκινητάκια να μιλάνε, μπορώ να δω Transformers ή στην χειρότερη τον Μπομπ τον Μάστορα, εμπλουτίζοντας και τις οικοδομικές μου γνώσεις.
4. Frozen (Ψυχρά και Ανάποδα), 2013
Νομίζατε πως θα έλειπε από τη λίστα μου; Χα!
Πρόκειται για ένα από τα πιο βαρετά και ανούσια έργα που έχω δει στη ζωή μου και όχι τίποτα άλλο, πήρε και 2 Όσκαρ! Η νεοσύστατη βασίλισσα Έλσα χρησιμοποιεί κατά λάθος τη δύναμή της για να μετατρέψει τα πάντα σε πάγο , καταρρίπτοντας το σπίτι της μέσα σε αιώνιο χειμώνα. Εξαιτίας αυτού, η αδελφή της Άννα με έναν ορεινό άνθρωπο, έναν τάρανδο και έναν χιονάνθρωπο συνεργάζονται για να αλλάξουν τις καιρικές συνθήκες. Όταν είχε βγεί στο cinema, όλοι είχαν πάθει παράκρουση με το γεγονός πως «ήταν η πρώτη ταινία της Disney που δείχνει την πρωταγωνίστρια να μάχεται εκείνη για την μοίρα της, χωρίς να χρειάζεται την βοήθεια ενός άντρα», πράγμα το οποίο εντελώς άκυρο αν λάβουμε υπόψη μας τις ταινίες Mulan (1998), Pocahontas (1995) και Brave (2012) στις οποίες οι πρωταγωνίστριες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και μάχονται για τις ζωές τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, οπότε όλη αυτή η προπαγάνδα υπέρ της ταινίας με λανθάνοντα δεδομένα έριξαν κατά πολύ το έργο στα μάτια μου. Επιπλέον, δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά την ταινία με τόσα τραγούδια που είχε. Τόσα πολλά σε βαθμό να μην μπορείς να παρακολουθήσεις την πλοκή λόγω βαρεμάρας.
Δεν υπάρχει ταινία της Disney που να μην έχει μέσα κάποιο τραγούδι, αλλά στην περίπτωση του Frozen και ένα ποτήρι με νερό να έπεφτε στο πάτωμα, η σκηνή θα σήκωνε τραγούδι για το συμβάν. Και φυσικά βαρεθήκαμε να βλέπουμε τις πρωταγωνίστριες τυπωμένες χωρίς κανένα έλεος σε κάθε Disney προϊόν, από κάλτσες και εσώρουχα μέχρι κρεμάστρες και αλατοπιπεριέρες.
