Αν σας ζητήσω να χαλαρώσετε για λίγο, να αδειάσετε το μυαλό σας από ό,τι σας απασχολεί –ευχάριστα ή δυσάρεστα- και να σκεφτείτε ποια είναι το όνειρά σας, πόσοι από εσάς θα κατάφερναν να απαντήσουν; Μήπως ανήκεις και εσύ σε αυτούς που δυσκολεύονται; Συνήθως, αρκεί ως πολύ καλός δείκτης (?) – σχήμα οξύμωρο-, ή ως μονάδα μέτρησης για τους ανθρώπους που έχουν φτάσει σε τέλμα, αυτό και μόνο: το ότι έχουν σταματήσει να κάνουν όνειρα.
«Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις». Τάδε έφη Walt Disney και αν η τελευταία φορά που κάνατε όνειρα ήταν τότε που ήσασταν παιδί, τότε… μάλλον κάτι δεν κάνετε σωστά. Αλλά κι αν ίσως τότε ήταν η τελευταία φορά, δεν πειράζει, υπάρχουν κάπου εκεί γύρω, αναζητήστε τα ξανά στις γωνίες του μυαλού σας. Κρατήστε τα, αλλάξτε τα, ζωντανέψτε τα ή ζωγραφίστε τα, αλλά προς θεού μην τα ξεχνάτε! Τα όνειρα υπάρχουν για να μας κάνουν δραστήριους, ζωντανούς, ονειροπόλους, υπάρχουν για να μας τραβούν από τους πολλούς που ξέχασαν να ονειρεύονται. Τα όνειρα υπάρχουν για να δίνουν νόημα στην πραγματικότητα που διαλέξαμε να ζούμε.
Ώρες ώρες όταν θέλω να χαλαρώσω γυρίζω πίσω στις σκέψεις που έκανα ή τα παιχνίδια που έπαιζα όταν ήμουν παιδί. Σαν παιδί της πόλης, εγώ παρέα με τις αδελφές μου, απολάμβανα όσο τίποτε τις διακοπές στο εξοχικό, την επαφή με τη φύση, το να βλέπεις μπροστά σου αυτά που σου μαθαίνουν τα βιβλία, αυτά που άκουγες στις ιστορίες των άλλων ή τα όσα γνώριζες από περιγραφές και μόνο. «Μαμά πόσα είναι τα αστέρια;» Ήταν η 1η φορά που άκουσα τη λέξη «άπειρα».
Ήταν τότε που κάτω από τον ολοφώτιστο ουρανό –πόσο συχνά άραγε καταφέρνεις να δεις τα αστέρια στην Αθήνα;- βάζαμε στοιχήματα για το αν θα μπορέσουμε να μετρήσουμε τα αστέρια. Έτσι τα βράδια, παρέα με τις αδελφές μου, καθόμασταν αναπαυτικά στην αυλή και τεντώναμε βλέμματα και δάχτυλα στον ουρανό: μετρούσαμε τα αστέρια και το κάναμε για δύο λόγους: ο ένας ήταν γιατί τολμούσαμε το ακατόρθωτο. Είναι υπέροχη αυτή η όρεξη και η αίσθηση πως εσύ θα το πετύχεις. Χωρίς τελικά να σε απασχολεί αν θα τα καταφέρεις, χωρίς να απογοητεύεσαι αν δεν τα κατάφερνες. Ο άλλος λόγος ήταν γιατί «οι μεγάλοι» σου έλεγαν να μην το κάνεις, με μια δικαιολογία λίγο αστεία, λίγο περισσότερο μυθοπλασία και πολύ περισσότερο δοξασία μιας άλλης, γοητευτικής εποχής: για να μην αποκτήσεις την ξακουστή και τρομακτική (;) μπαρδαβίτσα ή μπεσντραβίτσα ή βερβερίτσα ή τέλος πάντων τη σημερινή κοινή μυρμηγκιά. «Πλάσμα» φρικτό και απαίσιο, ικανό να αλλάζει ονόματα ανάλογα με τον τόπο που αποκτάται: υπήρχε πάντα εκεί σαν λαϊκός μύθος να παραμονεύει να εγκατασταθεί στο δάχτυλο που τόλμησε να μετρήσει το άπειρο.
Δείτε επίσης: Αφιέρωσε Χρόνο Στον Εαυτό Σου
Κάπως έτσι πέρασε κι αυτή η ηλικία, έγινε και αυτή η προσπάθεια, βγήκε και η ύπουλη μπαρδαβίτσα και στόλισε –ευτυχώς (!)- το δάχτυλο, για να θυμίζει στον κάτοχό της πως κάποτε τόλμησε να μετρήσει το αμέτρητο. Δεν μου λείπει που δεν έμαθα ποτέ πόσα είναι τα αστέρια μετρώντας τα. Ούτε λυπάμαι που δεν κατάφερα. Κάπου κάπου όμως μου λείπει αυτή η ανέμελη ψυχή που ήθελε μόνο να καταφέρει το ακατόρθωτο. Μου λείπει αυτή η μικρή που είχε τη δύναμη να κυνηγά τα όνειρά της. Κι όμως με αυτήν την ονειροπόλα ψυχή έχουμε ακόμα πολλά να μετρήσουμε: τα βότσαλα της παραλίας. Τα φύλλα των δέντρων. Τα κύματα της θάλασσας. Τις σταγόνες της βροχής. «Ονειρεύομαι. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτό είναι το μόνο σωστό πράγμα που κάνω» (Haruki Murakami, συγγραφέας).
