Οι εποχές συνέχεια αλλάζουν, ο κόσμος το ίδιο, εσύ..εγώ..εμείς… όλοι και δυστυχώς το μοναδικό πράγμα που έχει νόημα είναι το πώς να χτιστεί η εικόνα – ΣΟΥ – τόσο όμορφα πλαστή αλλά συνάμα τρομακτικά απρόσιτη, μόνο και μόνο για να ταιριάξει απόλυτα στο σύνολο, χάνοντας την αντικειμενική και πνευματική της διάσταση.
Η εικόνα του κάθε ανθρώπου πρέπει να είναι αλλά και να αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα του. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και αυτό που πραγματώνεται με την μαζική ομογενοποίηση και την αυθαίρετη κατάργηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, απλά για να συνταιριάξουν κάποια κοινωνικά μέρη, είναι μη αποδεκτό. Δεν υπάρχει λόγος να είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν γίνεται να διαγράψεις την διαφορετικότητα μόνο και μόνο επειδή μπορεί αυτή να είναι άκρως ξένη σε κάποιους ή ακόμη και ανύπαρκτη. Αυτό είναι που προσδίδει την πινελιά μοναδικότητας στον καθένα και δίνει ουσία σε καθετί που μπορεί να μην έχει.
Χάνονται οι άνθρωποι και μαζί τα θέλω τους και υπερισχύει το εικονικό εγώ, διότι παρόλο που αυτές οι δύο λέξεις μπορεί να θεωρούνται από πολλούς αλληλένδετες, πλέον δεν είναι. Τα προσωπικά, εσωτερικά χαρακτηριστικά του καθένα εξαλείφονται στο βωμό της εικόνας και ο χαρακτήρας που διαμορφώνει το ήθος και τις αρχές χάνονται, ωχριούν μπροστά της.
Δυστυχώς, εγκλωβίζει ο άνθρωπος τον εσωτερικό του κόσμο, μονοδιάστατα και απόμερα από τα υπόλοιπα κοινωνικά πλέγματα της κοινωνίας, χάνοντας έτσι την πολυπραγμοσύνη και την ουσιαστική σημασία των πραγμάτων που διεξάγονται καθημερινά. Με λίγα λόγια χάνεται ανάμεσα στους πολλούς….
Όλο αυτό υφίσταται, διότι το πραγματικό εγώ του ανθρώπου έχει φυλακιστεί στην πιο υψηλή φυλακή, το μυαλό, και δεν έχει αφήσει περιθώρια για διαφυγή. Έχει εσωκλειστεί στην πεποίθηση ότι το διαφορετικό είναι και το ανύπαρκτο, οπότε δεν υπάρχει λόγος για ενασχόληση μαζί του. Η προσωπικότητα είναι αυτή όμως που κάνει όλα τα καινοτόμα και μοναδικά να έρθουν στη ζωή, είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά.
Δείτε επίσης: Τα 10 καλύτερα βιβλία του Honore de Balzac
Είναι καλή η αλλαγή, όμως όταν αυτή γίνεται συνειδητά και όχι ακούσια και επιπόλαια, διότι τότε επέρχεται η μηδενικότητα. Το χειρότερο όλων είναι ότι όταν αυτή επέρχεται ακούσια, δεν συντρέχει λόγος για δημιουργία παρά μόνο για παρακμή.
Γιατί να θέλει μια κοινωνία να παρακμάζει ενώ μπορεί να εξελίσσεται?
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ απλή…. γιατί οι λίγοι θέλουν να παραμείνουν λίγοι και να μην αφήσουν περιθώρια στους πολλούς να τους προσεγγίζουν. Δεν αρέσει η αλλαγή, ποτέ δεν άρεσε και σε κανέναν.
Ας δοθεί μια ευκαιρία στους πολλούς ή έστω η επιλογή για εξέλιξη ή έστω η ελεύθερη κρίση. Μόνο όταν ακούγονται πολλές διαφορετικές γνώμες υπάρχει εξέλιξη γιατί αλλιώς υπάρχει μόνο η στασιμότητα και κατά συνέπεια η παρακμή. Πρέπει να αφεθεί στην διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα να εκφράζονται, διότι μέσω αυτών εκφράζεται και ο κάθε άνθρωπος. Από τη στιγμή της γέννησής του είναι μοναδικός και μόνος στο ταξίδι της ζωής και δεν πρέπει να αποκλειστεί από την ματαιότητα ή την απαισιοδοξία.
Πρέπει να ακούγονται οι φωνές, έτσι ώστε να μπορούν να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων με θάρρος και κουράγιο. Μόνο έτσι μπορεί να συνεχιστεί η πορεία του ανθρώπου και να διατηρηθεί η μοναδικότητα, μέσω της διαφορετικότητας του να μπορεί να σταθεί ενάντια στην σκληρή κοινωνία.
