Σαν παιδί, το άκουσμα των στίχων «γέρε χρόνε φύγε τώρα/ πάει η δική σου η σειρά/ ήρθε ο νέος με τα δώρα/ με τραγούδια και χαρά» μου προκαλούσε έντονη θλίψη για τον χρόνο που φεύγει ανεπιστρεπτί. Απογοητευόμουν ακούγοντας τους άλλους να τραγουδούν ευτυχισμένοι και χαμογελαστοί ένα τραγούδι που μιλούσε για την εγκατάλειψη ενός γέρου (έστω και χρόνου) δίχως να σκέφτονται πόσο μπορεί να τον πονάει (τον χρόνο πάντα…) να αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμος.
Δεν ήμουν καθόλου εξοικειωμένη με τον ιδιοτελή και συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης των ανθρώπων που χωρίς τύψεις γυρίζουν τις πλάτες τους σε κάποιον αβοήθητο ηλικιωμένο για να ωφεληθούν από τα δώρα και την πρόσκαιρη χαρά που ίσως φέρει ο νέος χωρίς πραγματικά να ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει σιωπηλά στον καινούριο χρόνο «Μη χαίρεσαι πολύ! Σε 12 μήνες τα ίδια θα τραγουδούν και σε εσένα.» Αναρωτιόμουν πώς αποχωρίζονταν για πάντα, χωρίς δεύτερη σκέψη έναν χρόνο που τους χάρισε ευτυχισμένες στιγμές και τους έκανε δυνατότερους μέσα από τις δοκιμασίες του.
Δείτε Επίσης: ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑΝ Ή ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δε θα συμμεριστώ τις παιδικές μου σκέψεις. Θέλω με όλη μου την καρδιά αυτός ο χρόνος να τελειώσει παίρνοντας μαζί του τις απώλειες, τους πόνους και τις αγωνίες που μας έφερε. Ελπίζω ο νέος να έχει προβλέψει ανάμεσα στα δώρα του να απαλύνει τις πληγές, να διορθώσει τα λάθη του προηγούμενου και να μας ανταμείψει για την υπομονή και την ψυχραιμία που δείξαμε.
Περάσαμε πολλούς μήνες μοναξιάς και μοναχικότητας. Κάναμε θυσίες. Χάσαμε ανθρώπους. Η ζωή μας άλλαξε. Γίναμε πιο κλειστοί. Πιο επιφυλακτικοί. Απομακρυνθήκαμε από τους κοντινούς μας. Αφήσαμε τους εαυτούς μας. Χάσαμε τις συνήθειές μας ή αποκτήσαμε καινούριες. Συνηθίσαμε να ξυπνάμε κάθε πρωί και να ενημερωνόμαστε για νεκρούς, διασωληνωμένος και κρούσματα.
Εξοικειωθήκαμε με το άγχος μετά από κάθε έξοδο με φίλους, τη μετακίνηση μας με ΜΜΜ ή ακόμα και μετά τις αγορές μας στο σούπερ μάρκετ. Ο πονοκέφαλος έπειτα από τις ατελείωτες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή «τηλεργαζόμενοι» ή «τηλεκπαιδευόμενοι» έγινε καθημερινότητα. Φτάσαμε σε αδιέξοδο όταν χάσαμε τη δουλειά μας. Τα όνειρα μας μπήκαν σε παύση και τα σχέδια μας πήραν αναβολή. Είδαμε δρόμους που ανοίγονταν να κλείνουν πριν προλάβουμε να τους περπατήσουμε. Χάσαμε ευκαιρίες. Ανησυχήσαμε για το μέλλον μας. Ζήσαμε για πρώτη φορά μια τόσο ρευστή πραγματικότητα χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Διχαστήκαμε. Ανακαλύψαμε την αναισθησία κάποιων και την βλακεία άλλων. Απογοητευτήκαμε. Στεναχωρηθήκαμε. Μάθαμε.
Μάθαμε να εκτιμάμε αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα. Αντιληφθήκαμε πόσο λυτρωτική είναι μια βόλτα, μια αγκαλιά, ένα ταξίδι. Συνειδητοποιήσαμε πόσο ελεύθεροι ήμασταν ζώντας χωρίς φόβο για την υγεία τη δική μας και όσων αγαπάμε. Επιβεβαιώσαμε τη μαγεία της ψυχαγωγίας, του θεάτρου και του κινηματογράφου και το πόσο μας ωφελούν όταν γίνονται κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Γίναμε πιο ευρηματικοί. Επιχειρήσαμε να αντλήσουμε χαρά με εναλλακτικούς τρόπους. Δώσαμε χρόνο στον εαυτό μας και τον γνωρίσαμε καλύτερα.
Προσπαθήσαμε διπλά για να πετύχουμε τους στόχους μας και να ανταμειφτούμε. Προσδιορίσαμε τις προτεραιότητες μας. Δοκιμάσαμε τα όρια μας. Όλος ο πλανήτης έγινε για πρώτη φορά «ένα». Αντιμετωπίσαμε μια κατάσταση που έπληξε την παγκόσμια κοινότητα. Αποκτήσαμε ίδια βιώματα ή συνήθειες με ανθρώπους που ζουν στο πιο απομακρυσμένο άκρο της Γης. Μάθαμε να προσαρμοζόμαστε στις δύσκολες καταστάσεις. Δεν το βάλαμε κάτω. Γίναμε πιο αλληλέγγυοι. Στηρίξαμε ο ένας τον άλλον. Νοιαστήκαμε.
Το 2020 στέρησε την ευκαιρία στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας να ευχαριστηθούν την οικογένεια τους, να ταξιδέψουν, να είναι δραστήριοι. Ελπίζω το νέο έτος και όσα ακολουθήσουν να τους δώσουν τον χρόνο και τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους όπως επιθυμούν.
Το 2020 απομάκρυνε τους νέους από επαγγελματικές δυνατότητες και τους στέρησε την ευκαιρία να αδράξουν τη μέρα τους, να γνωρίσουν τον κόσμο, ίσως και να ερωτευτούν. Εύχομαι μέσα στους επόμενους 12 μήνες να αναπληρώσουμε όσα χάσαμε και να πορευόμαστε έχοντας πάντα στο μυαλό τα συμπεράσματα που βγάλαμε μέσα από αυτή τη δοκιμασία.
Το 2020 μας έδωσε πολλές αφορμές για να διχαστούμε : Υπάρχει ο ιός; Είναι επικίνδυνος; Είναι συνωμοσία; Τα ΜΜΕ διαδίδουν την αλήθεια; Είναι η επιστήμη αξιόπιστη; Πρέπει να φοράμε μάσκα; Τα μέτρα προστασίας αποτελούν καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;… Μακάρι το 2021 να μη δώσει άλλες αιτίες κι αφορμές για να διχάζονται οι λαοί. Ευελπιστώ μέσα στις επόμενες 365 ημέρες να διαγράψουμε από το λεξιλόγιο μας λέξεις όπως πανδημία, lockdown, καραντίνα, απαγόρευση κυκλοφορίας, κοινωνική αποστασιοποίηση, μέτρα προστασίας, ιικό φορτίο, ΜΕΘ, ΜΑΦ, κορωνοϊός…
Ας έρθει ο νέος χρόνος κι ας φέρει ξανά αγκαλιές και φιλιά, υγεία, ελευθερία, αγάπη, παρέες, δώρα, τραγούδια και χαρά!
Δείτε Επίσης: LOCKDOWN: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟ
