Τα χρόνια περνάνε μαζί και οι σημαντικές στιγμές μας για αυτό πρέπει να αξιοποιούμε την ώρα, τα λεπτά.. τα δευτερόλεπτα. Όλα γίνονται στιγμιαία και διαρκούν στιγμιαία, δεν καταλαβαίνουμε πως η ζωή φεύγει και μετατρέπουμε τα όνειρά μας σε κάτι άπιαστο και άσκοπο. Έτσι, γίνεται αυτοσκοπός το να πετύχουμε και στο βωμό αυτού χάνουμε τον εαυτό μας και τα μοναδικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα δίπλα μας.
Όσο μεγαλώνει όμως ο άνθρωπος γίνεται και πιο σοφός ή απλώς ωριμάζει ηλικιακά; Αυτή είναι μια ερώτηση που απασχολεί πάρα πολλούς ανθρώπους διότι κανείς δεν πρόκειται να παραδεχτεί ποτέ ότι όσο κι αν περνάνε τα χρόνια αυτός θα ήθελε να συμπεριφέρεται ανέμελα σαν έφηβος. Δυστυχώς σε αυτό συμβάλλει η εικόνα που θέλει να προβάλλει στο ευρύ σύνολο, ως ο ώριμος, συνεσταλμένος και πάνω από όλα υπεύθυνος άνθρωπος. Μέσα σε όλο αυτό το πλασματικό και ψεύτικο εικονάκι που θέλει να προβάλλει, δεν είναι ο εαυτός του είναι ένας άλλος και έτσι δεν ζει απλά συνυπάρχει με όλους τους υπόλοιπους της κοινωνικής τάξης στην οποία πρέπει να ανήκει.
Κυλάει γρήγορα ο χρόνος και φθάνοντας σε κάποια σημαντική καμπή της ζωής του φτάνει η ώρα και αναρωτιέται τι έχω κάνει στη ζωή μου; Τι δεν έχω ολοκληρώσει στα σχέδιά μου; είμαι πραγματικά ευτυχισμένος ή έχω χαθεί κάπου στην μετάφραση;
Ελπίδα υπάρχει την ώρα της συνειδητοποίησης όλων αυτών ότι δεν είναι πλέον αργά κι ότι προλαβαίνει να κάνει αυτά που ονειρεύεται πραγματικότητα και όχι εικονική – για τους άλλους – αλλά για τον ίδιο. Πόσοι άνθρωποι έχουν παραμελήσει τα θέλω τους για τα πρέπει στην ηλικία όπου και έπρεπε να τα είχαν υλοποιήσει κι όταν φθάνουν στην ηλικία όπου θα έπρεπε να τα απολαμβάνουν είναι δυστυχισμένοι;
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν την πεπατημένη δηλαδή προγραμματίζουν την ζωή τους κι όταν τελικά φθάνουν στο τελευταίο στάδιο συνειδητοποιούν με λύπη ότι δεν έχουν κάνει αυτά που ήθελαν πραγματικά. Αποκαλείται αυτό ωριμότητα ή απλά εργοστασιοποίηση της ζωής του έτσι ώστε τα πάντα να είναι σε πρόγραμμα για να ταιριάξει με το πρόγραμμα της κοινωνίας στην οποία και εντάσσεται; Δεν ζει ο άνθρωπος δεν ωριμάζει απλά μεγαλώνει και έτσι μειώνονται οι αντοχές και οι ευκαιρίες που μπορεί να είχε ως νεότερος.
Δείτε επίσης: Χαμένες Ταυτότητες
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, τα βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας, πόσοι άνθρωποι σας έχουν πει : < κάνε αυτό που θέλεις τώρα που είσαι νέος, τώρα που μπορείς, τώρα που δεν έχεις υποχρεώσεις… >. Αυτό καλό θα ήταν να υπάρχει στο μυαλό όλων διότι εάν κάθε άνθρωπος υλοποιούσε αυτά που ήθελε και δεν ασχολούνταν με τους υπόλοιπους και τις ζωές τους, όλοι θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι.
Εν τέλει, η ηλικία δεν μαρτυρά τίποτα απολύτως παρά μόνο τον πραγματικό χαρακτήρα του καθενός που έχει διαμορφωθεί από τις εμπειρίες ζωής που είχε είτε όχι. Η ζωή πρέπει να είναι γεμάτη χαρά και αγάπη και όχι γεμάτη άγχος και απελπισία διαφορετικά δεν προχωράει ο άνθρωπος. Αποτέλεσμα αυτού είναι να βαλτώνει στην καθημερινότητά του και παρατηρώντας κάποιον άλλον να προχωράει δεν χαίρεται, δεν θέλει να παραδειγματιστεί θετικά κάνοντας το αντίστοιχο καλό για τον εαυτό του, παρά θέλει μόνο να βαλτώσει κι αυτός.
Συμπεραίνοντας, η κοινωνία εν μέρει διαμορφώνει και την ηλικιακή συμπεριφορά του ανθρώπου, διότι αυτή ορίζει σε κάθε φάση της ζωής του πως πρέπει να συμπεριφέρεται και να πράττει κι όχι όπως πραγματικά θα ήθελε. Οπότε, είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να αφουγκράζεται τα εσωτερικά του θέλω και όχι τα κοινωνικά.
Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός και τίποτε άλλο, ορίζοντας το τίποτα, ας μην μπαίνει στην διαδικασία ο άνθρωπος λοιπόν να προσπαθεί να ανήκει κάπου αλλού παρά μόνο στον εαυτό του.
