Η σημερινή κοινωνία είναι κατακλεισμένη από την παραποιημένη αλήθεια που έχει ενσωματωθεί στο ψέμα που κυριαρχεί. Ο κόσμος δεν ξέρει τι κάνει, παρασύρεται, ακούει, ενστερνίζεται και θεωρεί πως ότι του πλασάρεται με ωραίο τρόπο είναι το σωστό και αληθινό. Δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να σκεφτεί ή έστω να αναρωτηθεί τι είναι αυτό που μόλις άκουσε ή που μόλις είπε.
Κρίνει τους πάντες και τα πάντα με βάση την επιφανειακή εικόνα που του έχουν επιβάλλει ως μοναδικά σωστή, κάνοντάς του έτσι μια λεκτική λοβοτομή. Ως αποτέλεσμα αυτού είναι η επιπόλαιη μα και μάταιη διάκριση των ανθρώπων κυρίως από δευτερεύοντα χαρακτηριστικά. Έχουν χάσει όλοι την ουσία, δεν κοιτάζουν το δάσος αλλά μένουν στο δέντρο. Αυτό κρατάει τους ανθρώπους πίσω, τους εμποδίζει από το να προχωρήσουν, να κάνουν ένα μεγάλο και σταθερό βήμα μπροστά. Δεν υπάρχει λόγος να καταπνίγονται με τέτοιο τρόπο τα ανθρώπινα θέλω και να αναδύονται μόνο τα πρέπει κάθε εποχής. Σήμερα είμαστε στην εποχή της εικόνας όπου μόνο αυτό μετράει, δείχνεις σίγουρος και αποφασιστικός τότε είσαι, και δεν απασχολεί ιδιαίτερα το τι είσαι πραγματικά. Χάνεται η ουσία μαζί και οι ανθρώπινες σχέσεις και επαφές, έτσι δεν υπάρχει λόγος να επικοινωνείς απλά βλέπεις, δέχεσαι και χάνεται το εγώ σου.
Όμως , αυτό θέλει η σημερινή εικονική ελίτ και με λόγια σκληρά και επιπόλαια μπορούν να τσακίσουν και τον πιο δυνατό χαρακτήρα, μόνο και μόνο για να μην ξεστρατίσουν από το κοπάδι.
Πριν κρίνεις κοίταξε τον άλλον βαθιά στα έγκατα της ψυχής του, διότι δεν ξέρεις με τι δαίμονες πολεμάει, σε τι δρόμους έχει περπατήσει και ο νους του τι κύκλους κάνει. Άκου, βλέπε, ρώτα, σώπα προσταγή χρειάζεται αρχικά για να βάλεις και εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σε μια τάξη, να ξέρεις τι σου γίνεται, να έχεις μια δική σου εικόνα και άποψη.
Ο καθένας έχει τα δικά του βάσανα που τον ταλανίζουν, που μέρα με τη μέρα τον καταστρέφουν. Κανείς όμως δεν μπαίνει στη διαδικασία να ρωτήσει τον άλλον τι είναι αυτό που τον απασχολεί, έχοντας εισέλθει έτσι στον κόσμο του φόβου, της απόρριψης και του φαίνεσθαι γιατί για το είναι ούτε λόγος πια.
Αφού δεν υπάρχουν αληθινά ερωτήματα τότε γιατί να ειπωθούν τα ψευδή;
Ψέματα.. ψέματα.. ψέματα.., έχει γεμίσει ο κόσμος με μια ακραίας μορφής αλήθεια επικαλυμμένη με μια γλυκιά στρώση επιτακτικού ψεύδους. Εάν γνώριζε ο άλλος τι κρύβεις μέσα σου… θα τρόμαζε, με τα θηρία που αντιμετωπίζεις κάθε μέρα και τα χειρότερα όλων είναι αυτά που φτιάχνουμε μόνοι μας, επειδή κανείς δεν ξεφεύγει από τον εαυτό του. Όταν θα συνειδητοποιήσεις αυτό τότε θα σταματήσεις να μιλάς και θα σκεφτείς εσένα, μόνο τότε θα μάθεις πριν κρίνεις τους άλλους. Έτσι φτάνεις στο τέρμα, εξαλείφειν την επιφάνεια και βλέπεις την ωμή και σκληρή αλήθεια, βλέπεις και εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και λες : ”εγώ είμαι αυτός ;” δεν σε αναγνωρίζεις. Αυτό είναι και το πιο κρίσιμο σημείο διαπιστώνοντας πως είχες αποδεχτεί μία πλασματική εικόνα για τον κόσμο σου και τώρα που αναδύεται η αλήθεια τα έχεις χαμένα, μη γνωρίζοντας τι είναι αλήθεια και τι ψέμα τελικά.
Δείτε επίσης: Ο αθλητισμός διαμορφώνει τον χαρακτήρα του ανθρώπου;
Αυτό απορρέει από το γεγονός ότι ποτέ δεν μπήκε κάποιος στη διαδικασία να δει τις εσωτερικές του μάχες, τα δικά του τέρατα απλά έμαθε να τα αγνοεί κι όταν αυτά επέμεναν και εμφανίστηκαν δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.
Ρώτησε άραγε ποτέ κανείς τον άλλον προτού τον κρίνει τι είναι …έστω να του μιλήσει… αλλά δεν νομίζω να μπεί κανείς σε αυτό τον κόπο. Ρώτησε άραγε ποτέ κανείς πως αισθάνεται ο άλλος πριν τον τσακίσει με το βλέμμα του, αχ αυτό το βλέμμα μπορεί να πει πολλά… μόνο με τη σιωπή που κυριαρχεί μπορεί να ισοπεδώσει .
Άβουλο πλασματάκι έχει γίνει πλέον ο άνθρωπος και δεν το παραδέχεται κιόλας, διότι όταν χάνεις την ταυτότητά σου δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις, δεν ξέρεις που ανήκεις απλά ακολουθείς και έτσι δεν διακρίνεις… κρίνεις μόνο.
